خوددرمانی یا دیگر درمانی؟!!! - وبلاگ طراحی ویلا

به گزارش وبلاگ طراحی ویلا، گاهی بیمارداران در شرایطی قرار می گیرند که ما آن را همه توانی می نامیم. آن ها در این شرایط تصور می نمایند با تکیه بر دانش محدود خود، و با مطالعه چند کتاب و مقاله، جست وجو در اینترنت، و با تماشا چند برنامه

نویسنده: عبدالحسین رفعتیان

گاهی بیمارداران در شرایطی قرار می گیرند که ما آن را همه توانی می نامیم. آن ها در این شرایط تصور می نمایند با تکیه بر دانش محدود خود، و با مطالعه چند کتاب و مقاله، جست وجو در اینترنت، و با تماشا چند برنامه تلویزیونی می توانند بیماری را تشخیص بدهند و خودشان به مقابله با آن بپردازند. در حال حاضر با زیاد شدن رسانه های گروهی، وسایل ارتباط جمعی مثل اینترنت، روزنامه ها، مجلات و توسعه نشر در زمینه علوم پزشکی، این افراد فکر می نمایند با به دست آوردن اطلاعات و دانش جزئی، می توانند بر مشکل تسلط پیدا نمایند. این واکنشِ دفاعی به راهی برای انکار اضطراب و ترس شان تبدیل می شود و خیال می نمایند که با این میزان شناخت، می توانند به تنهایی از پسِ همه مسائل بربیایند!

درمان و یاری کردن به کسی که به بیماری درمان ناپذیری دچار شده، یا بیماری اش مزمن است، از عهده یک نفر خارج است. کسی هم انتظار ندارد یک نفر بتواند همه کارها را انجام بدهد، حتی اگر فردی حرفه ای یا پزشک حاذقی باشد.

بیمار احتیاج دارد در لحظه های تنهایی و پراضطراب، با کسی حرف بزند، درد دل کند، نظرش را بپرسد و حتی گاهی به او تکیه و احساس وابستگی کند. بیماردار نباید از این حد پا بیرون بگذارد و در همه امور، خود را توانا ببیند و در آن ها دخالت کند که فلان دارو خوب است، فلان دکتر بد است، باید این کار را کرد، باید آن کار را نکرد و... خاتمهِ این گونه رفتارها و دخالت ها، گرفتار شدن در همان تله همه توانی است.

همه انسان ها می خواهند به شکلی با مرگ مقابله نمایند، این مقابله که نوعی واکنشِ دفاعی ناخودآگاه است، به ترس از مرگ برمی شود و به این که آدم ها می دانند در برابر مرگ ناتوانند و کاری از دست شان بر نمی آید؛ اما خاتمه باید روزی این مسأله را بپذیرند.

بیماردار باید بکوشد تا در دام هیچ کدام از تله ها نیفتد؛ زیرا اگر بیمار -حتی به طور نسبی- بهبود پیدا کند، این تله ها تأثیرات منفی زیادی به جا می گذارند. از زمانی که بیماری معلوم و اعلام می شود، هم روی بیمار تأثیرات جسمی و روانی می گذارد، هم روی عزیزان او. اگر فراید درمان بیمار به خوبی پیش برود و او -چه در کوتاه مدت و چه در درازمدت- بهبود پیدا کند حتی اگر عوارض پس از بیماری خیلی آزاردهنده نباشد، تأثیر روانی خطاهایی که در طول مدت درمان مرتکب شده اند، همچنان ادامه خواهد داشت. این اثرات نامطلوب -آگاهانه یا ناآگاهانه - کار خودشان را می نمایند و آثارشان تا مدت ها روی اطرافیان سنگینی خواهد نمود.

منبع مقاله :

رفعتیان، عبدالحسین؛ (1386)، همراهی نزدیکان در طول بیماری (چگونگی برخورد با بیماری های سخت درمان)، تهران: نشر قطره، چاپ دوم