آشنایی با برگر کینگ، رقیب مک دونالد در دنیای فست فود - وبلاگ طراحی ویلا

به گزارش وبلاگ طراحی ویلا، برند فست فودی برگر کینگ توسط دیوید اِجِرتون (David Edgerton) و جیمز مک لامور (James McLamore) در سال 1954 و زمانی تأسیس شد که آن ها متوجه احتیاج گسترش شعبه هایی شدند که توسط کیت کرامر (Keith Kramer) و عموی همسر وی، متیو بورنز (Matthew Burns)، در جکویلسونِ فلوریدا پایه گذاری شده بود.

تاریخچه برند برگر کینگ از آن داستان هایی است که به منبع الهام بسیاری از کسب وکارهای فست فودی تبدیل شد. برگر کینگ امروزه یکی از پرفروش ترین برندهای دنیا محسوب می گردد. آن ها اولین گروهی بودند که با ارائه ایده اتاق غذاخوری در شعبه های خود، مشتریان بیشتری را به سوی کسب وکارشان سرازیر کردند.

این مقاله به آنالیز موضوعات پیش رو پیرامون تاریخچه برند برگر کینگ می پردازد:

• پایه گذاری برگر کینگ
• تولد برگر کینگ
• تغییر نام برند به برگر کینگ
• وُوپر و جنگ برگرها
• زوال برگر کینگ
• اوج گیری برگر کینگ
• برگر کینگ در یک نگاه

پایه گذاری برگر کینگ

در آمریکای دهه 50، خانواده ها هر روز پرمشغله تر می شدند و شمار خودروهایی که در خیابان ها تردد می کردند، بیشتر و بیشتر می شد. به علاوه، مردم بیشتری پول اضافه برای خرج کردن داشتند. درنتیجه، رستوران های فست فودی به سرعت به محبوبیت رسیدند و بسیاری از نام های مشهور امروزی، تاریخ خود را در این دهه پرهیاهو ساختند.

برگر کینگ نیز به مانند برندهای مشهوری چون مک دونالد، کی اف سی، پیتزا هات و دیگر نام های آشنا برای واگذاری حق انتشار محصولات خود، در دهه 1950 تأسیس شد. این برند که در ابتدای حیات اینستا برگر کینگ (Insta-Burger King) نام داشت، زاییده تفکرات دو کارآفرین آمریکایی، کیت جی کرامر و متیو بورنز بود. آن ها که تحت تأثیر فروشگاه اصلی برادران مک دونالد در سن برناردینوی کالیفرنیا قرار گرفته بودند، شروع به تحقیق پیرامون تأسیس رستورانی با چنین ایده ای رفتند. کرامر و بورنز پس از خرید دو دستگاه سرخ کن فوری به نام اینستا ماشین (Insta-Machine) کار خود را در جکویلسون فلوریدا شروع کردند. کرامر و بورنز به سرعت در این منطقه به شهرت رسیدند.

اولین شعبه اینستا برگر کینگ

مدل کسب وکار آن ها به سرعت به پیروزیت رسید و اینستا برگر کینگ خیلی زود شروع به واگذاری حق انتشار به رستوران های دیگر کرد. جیمز مک لامور و دیوید اجرتون از سرمایه گذاران اولیه اینستا برگر کینگ بودند و خودشان نیز در سال 1954 یک حق انتشار برای شعبه میامی خریداری کردند. مک لامور قبلاً از شعبه برادران مک دونالد در سن برناردینو دیدن نموده بود و از پتانسیل بالای رستوران های فست فودی در آمریکای پس از جنگ دنیای دوم خبر داشت.

برگر کینگ متولد می گردد

اگرچه اینستا برگر کینگ نسبتاً پیروز بود، اما کسب وکار کرامر و بورنز در سال 1959 با مسائلی روبرو شد. در عوض، جیمز مک لامور و دیوید اجرتون به پیروزیت های عظیمی دست یافته بودند و حتی پس از چند سال و با سعی و خطا در روش های پخت، محصولاتی جدید ارائه کردند.

وقتی که کرامر و بورنز در اواخر دهه 1950 با مسائل اقتصادی روبرو شدند، مک لامور و اجرتون پا به میدان گذاشتند و سهام اینستا برگر کینگ را خریدند. تنها چند سال زمان لازم بود تا آن ها این کسب وکار را متحول نمایند. در این زمان محصولاتی چون همبرگرهای عظیم ووپِر (Whopper)، موجی تازه در سراسر آمریکا به راه انداخته بودند.

چرا نام برند به برگر کینگ تغییر کرد؟

مکلامور و اجرتون ترجیح دادند تا واژه اینستا را از اول نام برند حذف نمایند. دلیل این کار ساده سازی نام برند و همچنین نام مستعاری بود که از زمان تأسیس در دهان ها می چرخید؛ برگر کینگ.

لوگوی برگر کینگ نیز با رنگ های درخشان قرمز، آبی و طلایی، به دنبال جذب هرچه بیشتر نسل جوان در آن دوران بود. در بعضی لوگوها، اشکال هلالی طلایی رنگ نشانی از نان های همبرگر بود، درحالی که رنگ قرمز به گوشت همبرگر اشاره داشت. اگرچه لوگوی برگر کینگ در طول سال های اخیر با تغییراتی همراه شده، اما شکل اصلی خود را حفظ نموده است.

ووپر و جنگ برگرها

ساندویچ های غول آسای وُوپر که در سال 1957 به منوی برگر کینگ راه یافته بودند، خیلی زود بر بازار خوراکی های فست فودی مسلط شدند. در آن موقع مک دونالد هنوز ساندویچ های کوچک خود را عرضه می کرد. همزمان برگر کینگ تا جای ممکن قیمت ها را پایین نگه می داشت و به دنبال جذب بیشتر مشتری بود. یک برگر معمولی 18 سنت قیمت داشت، درحالی که یک برگر ووپر با آن اندازه تنها 37 سنت بود. تا سال 1961، دیگر کسی نبود که برگر کینگ و ووپر را در سراسر خاک آمریکا نشناسد و شمار مشتریان این برند در حال افزایش بود.

وقتی که سال 1967 فرارسید، شرکت پیلزبوری (Pillsbury) برند برگر کینگ را با مبلغ 18 میلیون دلار تصاحب کرد تا آن را تبدیل به دومین برند رستوران های زنجیره ای، پس از مک دونالد، کند. در آن موقع برگر کینگ در سراسر خاک آمریکا 274 شعبه داشت و سومین برند فست فودی برتر در کشور بود. ازآنجایی که مک دونالد سرمایه زیادی داشت و کاملاً به بازار مسلط بود، دریافت صندلی این برند در کوتاه مدت امکان پذیر نبود.

در دورانی که تمام برندها نظیر کوکاکولا و پپسی در حال نبرد با یکدیگر بودند، در دنیای فست فودها نیز جنگی بر سر تصاحب سهم بیشتری از بازار در جریان بود. حالا برگر کینگ و مک دونالد به سرعت در حال رشد بودند. برگر کینگ در سال 1978 با به خدمت دریافت مدیر اصلی اجرایی مک دونالد، گام دیگری برای شکست این رقیب قدرتمند برداشت.

اما این انتها ماجرا نبود، بلکه آن ها با راه انداختن کلوپ مخصوص برگر کینگ به جنگ با دیگر برندهای فست فودی رفتند. جنگ برگرها در دهه 1980 و زمانی شروع شد که سارا میشل گِلار، بازیگر هالیوودی که در آن موقع نوجوان بود، در تبلیغی مدعی شد که برگر کینگ بهتر و عظیم تر از ساندویچ های مک دونالد است. این ادعا خون مقامات مک دونالد را به جوش آورد و منجر به پیگیری این موضوع به وسیله دادگاه های قضایی شد. چنین اقدامی نام برگر کینگ را بیشتر بر سر زبان ها انداخت.

اقدام بعدی برگر کینگ برای جذب مشتریان خود، بستن قرارداد با شرکت کوکاکولا به جای پپسی بود. ازآنجایی که افراد بیشتری کوکاکولا را به پپسی ترجیح می دادند، این اقدام منجر به سرازیر شدن سیل مشتریان به سوی برگر کینگ شد.

نیمه اول دهه 1990 با تمرکز برگر کینگ بر توسعه طرح های بین المللی و افتتاح رستوران هایی در مجارستان، مکزیک، لهستان، عربستان، عمان، جمهوری دومینیکن، السالوادور، پرو و نیوزیلند همراه بود. آن ها در این دوران اندازه برگرهای خود را عظیم تر کردند و غذایی با قیمت های مقرون به صرفه در اختیار مشتریان خود قرار دادند.

زوال برگر کینگ

نورمن برینکر (Norman Brinker) که معمار طرح جنگ برگرها بود و در دوران مالکیت برگر کینگ توسط مک لامور و اجرتون به این مجموعه اضافه شده بود، برگر کینگ را به منظور راه اندازی رستوران خود ترک کرد. غیبت شخصیت مهمی چون برینکر، برگر کینگ را به سمت سراشیبی سقوط راهنمایی کرد.

در سال 1992، مقر اصلی برگر کینگ در شهر میامی بر اثر وزش طوفانی سهمگین نابود شد. این طوفان سرشروعی بر زوال برگر کینگ بود. مدیران برگر کینگ مجدداً مقر اصلی شرکت را در سال 1997 بازسازی کردند و در همان سال به سراغ شراکت با برند گینس برای تأسیس برند دیاجیو (Diageo) رفتند. این شراکت برگر کینگ را به سوی سقوط بیشتر رهنمون کرد، زیرا مقامات برند گینس عمدتاً تمرکز خود را صرف فراوری نوشیدنی های الکلی در برند دیاجیو نموده بودند و برگر کینگ به حال خود رها شده بود.

تخریب دفتر مرکزی برگر کینگ بر اثر طوفان

اوج گیری دوباره برگر کینگ

برگر کینگ به زوال خود ادامه می داد تا اینکه شرکت سرمایه گذاری گلدمن ساکس اقدام به خرید این برند با مبلغ 1.5 میلیارد دلار کرد و سهام آن در سال 2006 در بازار بورس عرضه شد. برگر کینگ توانست در این سال مبلغ 425 میلیون دلار درآمد کسب کند. از آن موقع به بعد، دوران رشد برگر کینگ شروع شد و انتها شرکت سرمایه گذاری تری جی کپیتال (3G Capital) در سال 2010 این برند را به مبلغ 3.2 میلیارد دلار خریداری کرد.

برگر کینگ در یک نگاه

امروزه ارزش برگر کینگ در بازار بورس چیزی در حدود 5 میلیارد دلار است و درحالی که ارزش برند برگر کینگ به رقم 7.1 میلیارد دلار می رسد. در حال حاضر حدود 18,000 رستوران برگر کینگ در سراسر دنیا فعالیت می نمایند. برگر کینگ امروزه در میان برترین برندهای فست فودی دنیا، صندلی ششم را در اختیار دارد.

منبع: گردشبان